عید فطر آمد و ماه رمضان رفت 
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

فرا رسیدن عید سعید فطر بر عموم مؤمنان مبارک ‌باد!
برادران و خواهران ایمانی! بر سر سفره‌ی رمضان نشستیم و از سفره‌ی آسمانی خداوند لقمه‌هایی را برگرفتیم؛ بال در بال ملائک به ملکوت پرواز کردیم. یک ماه مهمان خداوند بودن، وجود ما را به خصلت دوستان خداوند آذین بست. در ماه روزه، گرسنگی و تشنگی را تجربه کردیم. دهان و چشم و گوش و فکرمان را از شبهه‌ها برحذر داشتیم. پاکی را در همه‌ی اعضا و جوارح خویش جاری و ساری کردیم. به صفت پارسایان آراسته شدن، عرصه و مجال می‌طلبد و حضرت حق این عرصه و مجال را در رمضان فراهم آورد.
دل مؤمن پس از یک ماه ارتباط محکم با خدا در فراخنای هستی نمی‌گنجد و مملوّ از برکات نور می‌شود، پس نور دل خویش را بر تاریکی‌ها می‌افکند و روشنی و صفا و طراوت را همه جا می‌گستراند. روزه، باز ایستادن از بدی‌ها و گسترش نیکی‌هاست و مؤمن هرگز به لباس لئامت و پستی پس از پاک شدن دل از آن‌ها، آلوده نمی‌شود. در رمضان حضرت حق، بنده‌ی خویش را به آزمون فرا می‌خواند تا بزرگی و عظمت مخلوق خویش را به جهان خلقت بنمایاند. اراده‌ی آدمی در چشم فرو پوشیدن از هر آن‌چه که نفس آدمی در طلب آن است می‌باشد و انسان با روزه آن را به سکون و سکوت و آرامش می‌خواند و به همگان نشان می‌دهد که آدمی برترین مخلوقات و جانشین خداوند است.
اینک در عید فطر در آمدیم. در روز عید با رمضان وداع می‌کنیم و به نشانه‌ی تعلق خاطر به ماه خودسازی و نزول وحی، نخست با نماز عید پیوند خویش را با حضرت حق استوار می‌کنیم. سپس، بر سفره‌ی طعام می‌نشینیم و از رزق خداوندی تن را بهره می‌دهیم تا در خدمت خداوند قوی شود که نظام خلقت همه‌ در خدمت آدمی است و آدمی باید از این نعمات به درستی بهره گیرد. در همین راستا به نشان پارسایی، در عید فطر به سفره‌ی نیازمندان رونق می‌بخشیم و یک بخش از غذای خویش را به آنان هدیه می‌دهیم.
وداع با رمضان بدرودی از سر شناخت و آگاهی است؛ پس تا رمضانی دیگر، سفره‌ی رزق او را از یاد نبرده و ارتباط خود را با او پایدار می‌کنیم. در رمضان انسان تزکیه یافته‌ و گل وجودی‌اش شکوفا شده است. تداوم تزکیه نیاز به باغبانی دلسوز دارد که هر آن‌چه نیاز است برایش فراهم آورد و با الهام از طریقت و شریعت خداوندی این مقام کسب شده و پیوند مبارک را با خدا ادامه دهد.
نمازهای سنّت (رواتب، نماز شب، چاشتگاه و ...)، روزه‌های سنّت (6 روز از ماه شوال، دوشنبه و پنج‌شنبه‌ی هر هفته، 12و13و14 هر ماه قمری)، توجه به حال نیازمندان، اطعام اقوام و دوستان، قرائت قرآن و اوراد و اذکار مأثور، حضور در مساجد، به قدر توانی که خداوند به ما داده است و ارتباط و پیوند با صادقان که امروزه در قالب جماعت‌های دینی گردهم آمده‌اند و... مواردی هستند که می‌توانند مقام معنوی ما را نه تنها تنزل نداده، بلکه روز به روز خانه‌ی دل را مملوّ از عشق الله نموده و به او نزدیک و نزدک‌تر نماید.